پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

جابر قاسمعلی (فیلمنامه‌نویس سینما) معتقد است صنعت در سینمای ایران شکل نگرفته و سینمای نفتی و ممیزی (رانت و سانسور) دو عامل اصلی بحران در سینمای ایران هستند و برای بهبودی وضعیت باید دخالت‌های دولت در سینما به حداقل برسد. آشفتگی اوضاع به حدی رسیده که گرایشات افراطی به سمت ژانر کمدی و فراموشی سایر ژانر‌ها بشکل ملموس در سینمای ایران دیده می‌شود. نگاه ایدئولوژیک موجب شد که سینمای ایران از ساختار صنعتی جدا شود و ما با پدیده سینمای نفتی مواجه شدیم. گرایش تهیه کنندگان و کارگردان‌ها به سمت سایر ژانر‌ها نیز بدلیل ترس از فروش - گیشه و سایه سنگین ممیزی، به حداقل رسیده است. از سینمای وحشت گرفته تا سینمای جنگ، با ممیزی سنگین غیرقاعده‌مند و سلیقه گرا (حافظ میز مدیران) همراه است. هنوز انتظار دارند بعد از ۳۰ سال، برای سینمای جنگ محوریت با سلحشوری باشد و اجازه ورود به مکنونات جنگ داده نمی‌شود. این فشار‌ها، باعث قدرت گرفتن سینمای زیر زمینی و گرایش به ارایه تولیدات بین المللی شده است. اگر دولت پای خود را از نظارت و تولید فیلم بیرون بکشد، می‌توان به تدریج به وجود صنعت در سینما امیدوار بود.

موفقیت فیلم‌های ایرانی در جشنواره‌های مختلف به اعتقاد بسیاری نه تنها هیچ افتخاری برای سینمای ایران محسوب نمی‌شود، بلکه این حضور معمولاً به نظر آن‌ها با شائبه‌هایی همراه است که از جمله آن‌ها می‌توان به اتهام سیاه‌نمایی اشاره کرد. بسیاری بر این عقیده‌اند که موفقیت فیلم‌های ایرانی در جشنواره‌های مختلف دنیا به دلیل سیاه‌نمایی این فیلم‌ها از وضعیت کشورمان است.

نبود تنوع ژانر در سینمای ایران، بررسی وضعیت ژانر کمدی، مافیای اکران، جایگاه سینمای ایران در بازارهای جهانی و انتظارات و اقبال جشنواره‌های جهانی به آن و در نهایت چشم‌انداز سینمای کشورمان بخشی از موضوعاتی است که در نشستی با پرویز جاهد (منتقد سینما)، جواد طوسی (منتقد سینما) و محمدعلی سجادی (فیلمساز) به گفت‌وگو نشسته‌ایم.